طناب ایمنی متری .....

در میان تجهیزات نجات و ایمنی یکی از پر کاربردترین و مهم ترین تجهیزات می باشد.

که در موارد زیادی از جمله امداد و نجات ، کار در ارتفاع، صعود و فرود های سریع تکآوران، ساختمان سازی و …

استفاده می گردد.  از جمله مواردی که در آن طناب ایمنی استفاده می شود، توسط آتش نشان ها می باشد که در موارد امداد ونجات با خود حمل می کنند. یکی دیگر از وسایل مورد نیاز کلاه امداد و نجات است.

صخره نوردان، گروه های جستجو و نجات، ملوانان و کارگرانی نظیر کارگران کار در ارتفاع از طناب ایمنی برای کار های روزانه شان استفاده می کنند به علاوه آتش نشان ها به منظور فرار و بالا کشیدن اجسام و فرود اجسام از آن استفاده می کنند که از جمله موارد امداد و نجات می باشد.

در کل می توان گفت طناب ایمنی ظرفیت انجام وظایف چندگانه را دارد.

معمولا از طناب های استاتیک یا با کشسانی کم برای صعود و فرود استفاده می شود.

یک طناب ایمنی می بایست استاندارد های خاصی را اخذ کند که از جمله آن می توان به استاندارد های NFPA  اشاره کرد.

در استاندارد NFPA1858 ویرایش سال 2018 استاندارد انتخاب، مراقبت و نگهداری و تجهیزات خدمات اورژانسی ذکر شده است. این استاندارد تاکید دارد که بدانیم که یک طناب در طول عمر خود از لحظه ی تولید تا کنار گذاشتن آن یا پایان عمر آن چگونه استفاده می شود

آتش نشان ها و دیگر امدادگران می بایست محدودیت ها و دامنه استفاده از طناب را در هنگام انتخاب آن مد نظر داشته باشند. عبارت طناب ایمنی یا به انگلیسی Life safety rope یک عبارت گسترده می باشد که طناب جهت استفاده ی عمومی یا استفاده ی تکنیکی یا تخصصی را پوشش می دهد. در حال حاضر هر دوی این طناب های ایمنی دارای امتیازات ایمنی شدیدا بالایی در بحث ابعاد بحرانی (وزن بار، سقوط و…) می باشند. حال سوال پیش می آید که آتش نشان ها چگونه تفاوت بین طناب تکنیکی و طناب عمومی را متوجه می شوند؟ استاندارد NFPA1858 یک تعریف واضح برای اینکه طناب تکنیکی مورد نیاز باشد، را دارد. در این استاندارد هفت فاکتور ذکر شده است.

طبق بند 5.1.2 سازمان ها می بایست به ارزیابی های خطرات و ریسک خود در ناحیه عمل شان رجوع کنند تا نوع اتفاقاتی که در آنجا نیاز به طناب ایمنی و سایر تجهیزات دارد را مشخص کند. این نیاز ها شامل موارد زیر می باشد:

1. نوع اتفاقات و حوادث امداد تکنیکی که ممکن است در ناحیه ی عمل اتفاق افتد.

2. نوع اتفاقات و حوادث تکنیکی که می بایست مشخص شود چه برنامه ای برای پاسخ به آن هست.

3. دفعات تکرار هر کدام از این حوادث.

4. سطح قابلیت عملیاتی که سازمان به منظور حفظ هر نوع از آمادگی عملیاتی، پرسنلی و تئوری را دارد.

5. افزایش ظرفیت های پاسخ دهی از طریق هماهنگی با دیگر سازمان های پاسخ دهنده .

6. فاکتور های ایمنی قابل قبول تصویب شده توسط سازمان برای عملیات امداد و نجات تکنیکی.

7. شرایط و مکان جغرافیایی.