هارنس (Harness) درسنگنوردی: وسیله ای است که سنگنورد با استفاده از آن از ضریب ایمنی بیشتری برخوردار می گردد. هارنس در صعود، فرود، حمایت و حمل وسایل فنی صخره نورد مورد استفاده قرار می گیرد. دو گونه عمومی آن هارنس های رگلاژ دار (جهت صعودهای بلند یا صعود فنی زمستانه) و هارنس های ساده هستند.
هارنس سنگنوردی (به انگلیسی: Climbing Harness) یا صندلی سنگنوردی که به آن تونیک نیز گفته میشود یکی از تجهیزات کوهنوردی یک برای صخرهنوردی و کار در ارتفاع ساخته شدهاست، به منظور صعود، فرود یا سایر فعالیتهایی است که نیاز به استفاده از طناب برای دسترسی با ایمنی بیشتر است مانند دسترسی با طناب، کار در ارتفاعات و غیره دارد. به وسیله هارنس فرد از کارگاه ایجاد شده خود را محکم و ایمنی کار را بالا میبرد. با توجه به الگوهایی استاندارد به راحتی با کمک یک طنابچه (حداقل ۷ متر به قطر ۷ میلیمتر) یا تسمه استاندارد با روشهای متفاوت و متدوال میتوان هارنس ساخت، با بستن آن به دور کمر (بالای استخوان لگن) و ایجاد حلقههایی به دور پاها، اما این کار برای فعالیتهای جدی و کاربری طولانی توصیه نمیشود زیرا برای فرد استفادهکننده دردآور و فاقد راحتی است مگر آنکه فرد استفادهکننده از این نوع هارنس سبک وزن، باشد. استفاده این روش میتواند بسیار خطرساز نیز باشد و تحت بار و شوک جدی به بدن فرد صدمه وارد کند بدین رو توصیه میشود فقط از هارنسهای استاندارد ساخته شده توسط شرکتهای معتبر استفاده شود. هارنسهای تولید شده برای فعالیتهای ورزشی از سه حلقه اصلی تشکیل شدهاست، یک حلقه برای کمر و دو حلقه برای پاها، حلقههای پا برای تقسیم نیرو و جلوگیری به آسیب به شکم و دیافراگم طراحی شدهاست. همچنین نیز در هارنسهای استاندارد حلقههایی کوچکی برای حمل تجهیزات مانند کارابینها، ابزارهای حمایت، فرود و… در کنار حلقه کمری تعبیه شدهاست و حدوداً تا حداکثر ۵ کیلوگرم نیرو را تحمل میکنند؛ و نیز دو بند نازک از حلقه کمری به دو حلقهٔ پا متصل شده تا این حلقهها در لحاظ بی باری از حلقه کمر فاصله نگرفته و در جای استاندارد خود ثابت قرار بگیرند. همچنین در این هارنسها بالشتکهایی استاندارد برای راحتی و جذب نیرو، و بندهایی برای سفت کردن حلقههای کمری و پاها متناسب با بدن فرد در نظر گرفته شدهاست. دو حلقه کوچه در جلوی هارنس برای اتصال به طناب و حلقه ای کوچک دیگری (حلقه حمایت) که این دو حلقه را به یکدیگر متصل کردهاست برای اتصال به کارابین در نظر گرفته شدهاست. هارنسها برای کاربریهای متفاوت، از طراحیهای متفاوتی برخوردار هستند، هارنسهای اسپرت، هارنسهای دیواره نوردی، هارنسهای غارنوردی، هارنسهای سبک هیمالیانوردی، هارنسهای یخنوردی، هارنسهای صنعتی، هارنسهای نجات و غیره دارای استانداردهای خاص و امکانات منحصر به نوع فعالیت خود هستند.
نمونه ای از یک هارنس صنعتی - ویژه فعالیت در ارتفاعبیشتر هارنسهای سنگنوردی تجاری از دستورالعملها و استانداردهای ساخت سازمانی، مانند فدراسیون بینالمللی کوهنوردی (UiAA) یا کمیته استاندارد اروپا (CE) برخوردار است. به همین علت وجود این استانداردها در تهیه هارنس ها ضروری محسوب می شود.
برای فعالیتهای ورزشی هارنس باید به طنابی دینامیک متصلی شود مگر در مواقع فرود بر روی طنابی ثابت، زیرا حتی سقوط روی سیستمی که کاملاً از اجزای ساکن تشکیل شدهاست سقوط از مسافت بسیار کوتاه یک یا دو متر کافی است تا نیروهای زیادی به بدن برسد و باعث آسیب شود و به تجیهزات نیز صدمه وارد کند. حتی در مسیرهای ویافراتا (مسیرهایی که توسط سیمهای بکسل ایمنسازی شدهاند)هارنس توسط خود حمایتهای دینامیک به سیمهای مسیر متصل میشود تا در صورت بروز حادثه خود حمایت نیروی ضربه را جذب نماید. اتصال طناب به هارنس (اتصال به حلقههای تعبیه شده مخصوص اتصال به طناب) با استفاده از گره ای به نام هشت تعقیب انجام میشود و اغلب با گره دیگر بنام گره خفت یا ضامن ایمن میشود. گره هشت تعقیب با تعقیت شکل گره هشت ساده ایجاد میشود. در صورت استفاده از گره هشت تعقیب برای اتصال طناب به هارنس گرچه گره گشایی بعد از سقوط دشوارتر میکند، اما ذاتاً ایمن تر، گره زدن و تأیید صحت گره خوردن و مرتب کردن آن راحت تر است و بسیار ایمن است. بدین منظور استفاده از این گره بسیار متدوال است. استفاده ازگرههای دیگری برای این منظور نیز امکانپذیر است، بولین دوبلبعداز هشت تعقیب متداول تر بوده، اما گرههای خانواده بولین تنوع زیادی دارند و بعضی از آنها وقتی مکرراً در شرایط استرس و بی استرس بار قرار بگیرند خود به خود ممکن است باز میشوند