کارابین در بسیاری از فعالیت‌ها که در آن نیاز به کاربرد طناب هست بکار می‌رود. در کوهنوردی، سنگنوردی، غارنوردی، قایق‌رانی بادبانی، دره نوردی، درختکاری، امداد و نجات، بالن سواری، دسترسی با طناب، نجات در آب‌های خروشان، حرکات آکروباتیک، نماشویی، کارهای ساختمانی و برخی از عملیات نظامی و صنعتی از کارابین استفاده می‌شود.

کارابین‌ها عمدتاً از آلیاژ فولاد و آلومینیوم ساخته می‌شوند. کارابین‌های ورزشی که در ورزش استفاده می‌شوند دارای وزن کمتری نسبت به موارد استفاده شده در برنامه‌های تجاری و نجات هستند. این کارابین‌ها معمولاً از آلیاژهای سبک آلومینیوم ساخته می‌شود.

برخی از کارابین‌ها جنبه تزئینی دارند این کارابین‌ها غالباً به عنوان کارابین تزئینی یا مینی باینر (mini-biners) شناخته شده و از طرحی همانند کارابین‌های ورزشی بهره می‌برند که برای حمل کلید (جاسوئچی) و سایر وسایل سبک (مانند: بطری آب) از آن‌ها استفاده می‌شود از این رو به دلیل عدم وجود استاندارد آزمایش بار و استانداردهای ایمنی در ساخت، بر روی بسیاری از آنها مهر "غیرقابل استفاده برای صعود (Not For Climbing) " یا هشدار مشابه وجود دارد. در حالی که از دیدگاه ریشه‌شناسی هر حلقهٔ اتصال فلز با یک دهانه برگشت‌پذیر از نظر فنی یک کارابین است، اما در بین جامعه کوهنوردی فقط به آن دسته از وسایل تولید شده و آزمایش شده برای تحمل بار در سیستم‌های حیاتی ایمنی برای سنگ نوردی و کوهنوردی، که دارای قدرت تحمل بیش از ۲۰ کیلو نیوتن هستند کارابین می‌گویند.

کارابین‌های مورد استفاده بر روی بالن‌های هوای گرم برای اتصال پاکت به سبد دارای قدرت تحمل ۲٫۵ تن، ۳ تن یا ۴ تن نیرو را دارا می‌باشند.

کارابین پیچ‌های خودکار (دهانه با قفل خودکار) مخصوص غواصی است که کابل ناف (کابل یا شلنگی دو زنگ است که منابع مورد نیاز مانند هوا و فشار غواص را تأمین می‌کنند این کابل در لباس فضانوردی نیز استفاده می‌شود) را به بدن غواص متصل می‌کند. این کارابین‌ها معمولاً برای بار ایمن ۵ کیلو نیوتن یا بیشتر (معادل وزنی بیش از حدود ۵۰۰ کیلوگرم) تحمل دارند.